'Langzaam verdriet' is geïnspireerd door het geleidelijk verlies van iets dat ons veel waard is en dat achteraf pas echt beseffen.

Over de sluier die snel toenemende technologie legt over ons innerlijk geluk, zonder dat we dat door hebben. De rust en ruimte van onze innerlijke stem die verdrukt wordt door de continue stroom aan informatie, (nep)nieuws, meningen en opinies, reclames en flitsende of breindodende filmpjes.

Of het verdriet om een langzaam veranderende wereld. De natuur die grijs wordt, de zee leeg, de lucht boos en de bomen stil. Of het trage verlies van een dierbare, door een sluipende, maar impactvolle ziekte.

'Langzaam verdriet' is een schilderij van alle tijden. Het verbeeldt de nostalgie van de man die met weemoed terugdenkt aan de tijd dat kinderen nog buiten speelden op de ongeasfalteerde straat met slechts een tol en een metalen hoepel, terwijl de kruidenier op de hoek alleen nog het strict noodzakelijke verkocht, maar wel altijd met persoonlijke aandacht. Het beschrijft ook de nostalgie van de tiener die verlangt naar de tijd dat vriendjes nog fysiek buiten speelden met elkaar in plaats van alleen nog maar in de vorm van een avatar in hun favoriete game.

'Langzaam verdriet' is een schilderij dat uitnodigt om jouw verdriet toe te laten; jouw verdriet bij jouw gemis in een steeds sneller draaiende wereld. Het is ook een schilderij dat uitnodigt om even stil te staan. Om het nu te ervaren, de ruis uit te schakelen en ruimte te bieden aan de innerlijke stem en het geluk van jouw waarden van nu te omarmen. Voordat ze nostalgie wordt en verdwijnt in het langzame verdriet van de toekomst.